Onze tweede bezichtiging

1 september 2014. De dag van onze tweede bezichtiging breekt aan, de zon schijnt en we zijn opgewonden.

Wetende dat we nu al onze harten bij ‘Chateau Rennepont’ hebben liggen, wil de makelaar ons eerst een ander pand laten zien. Zo’n veertig kilometer vanaf Rennepont komen we aan bij een majestueus pand gelegen aan een golfbaan en meer met zwanen in de vrije natuur. De makelaar is nog niet gearriveerd, alleen twee oude broertjes zijn in de parkachtige tuin aan het werken en hebben het pand vast geopend om te luchten. We gaan, weer heel stout, vast naar binnen en vallen van de ene verbazing in de andere. Het is een pand van adellijke familie, waarvan de eigenaresse is overleden en de zoon in Parijs woont. Alles in het pand is aanwezig, fotolijsten, schilderijen, tafelzilver, kristal, meubels, hemelbedden uit de 16e eeuw, kleding etc. En dat staat gewoon zo even te luchten. Nadat we een snoekduik hebben moeten maken voor een rondvliegende vleermuis, vinden we het toch prettiger om maar even buiten te wachten op de makelaar. De bezichtiging is geweldig, of dat we in een museum zijn of in een Franse film.

Voor ons is deze bezichtiging zeer waardevol, want dit willen we dus niet, dit past niet bij ons. We willen alleen maar zo snel mogelijk naar ‘ons Chateau’. Zo gezegd zo gedaan. En route halen we kaas, stokbrood en natuurlijk rosé om eerst in de tuin te picknicken voordat de makelaar wat later in de middag komt. De sleutel hebben we vast meegekregen. Daar zitten we dan, in de zon, in de enorme tuin, zo enthousiast, zo vol plannen.

Deze keer geeft de makelaar ons een heel uitgebreide rondleiding en vertelt alle ins en outs over het pand. Onze harten maken sprongetjes. In de namiddag komt de burgemeester. Wat heerlijk dat Tim vloeiend Frans spreekt en zo al onze ideeën kan vertellen en bespreken. Terwijl Resi, die inmiddels door in Zwitserland te wonen, ook goed Frans verstaat en spreekt, ons tweeën vertelt wat er allemaal besproken wordt.

Na vertrek van burgemeester en makelaar, mogen we de sleutel houden tot de volgende dag. Zo blijven we tot het donker wordt en gaan de volgende ochtend er weer vroeg naar toe. We bekijken alles weer opnieuw, gaan maten nemen, notities maken en de waterleiding ‘inspecteren’. Het voelt of dat we op onze eigen toilet zitten. Echt waar, het voelt als thuiskomen.